Колегата Љубиша Арсиќ и редакцијата на „Фокус“ и’ предадоа на полицијата, како што тврдат, 102 фалсификувани лични карти. Новинарот пренесува сведоштво дека во Штип и во Скопје има тајни работилници кои печатат фалсификувани лични карти, онолку колку што е потребно за победа на изборите. Авторот во своето истражување доаѓа до фрапантни сознанија и основани сомнежи дека едни исти луѓе имаат по пет-шест лични карти со различни адреси на живеење и дека во една многу сложена операција на дупли избирачки списоци, стотици луѓе гласале повеќепати на различни места. Анонимниот извор во своето сведочење за „Фокус“ тврди дека се’ уште постојат 30.000 лични карти што биле користени на изборите.
Ова не е прво вакво откритие на печатење на фалсификувани идентитетски и патни документи. Позната е и наградувана сторијата на овој новинар-истражувач за тајно печатење на пасоши. Меѓутоа, она што покрај текстот особено ме фасцинира е јавната реакција на власта, на надлежните институции на системот, на опозицијата, на новинарите и другите редакции и воопшто на целата јавност. На сите страни молк. Што би рекле скопјани, мукла мара. Во нормални држави со пристојна демократија и елементарно владеење на правото, обелоденувањето на ваква документирана истрага ќе предизвикаше ерупција од реакции. Се разбира, прво ќе се огласеше министерот за внатрешни работи, во случајот, опозициски, Оливер Спасовски да даде изјава дали навистина сомнителните лични карти се предадени во МВР и како понатаму ќе продолжи истрагата. Експресно требаше да даде свое првично видување јавниот обвинител Марко Зврлевски, но и специјалната обвинителка Катица Јанева бидејќи новинарската истрага тргнува од прислушуваните разговори. Вчудовидува молчењето на опозицијата. Власта разбирливо ништо не знае за тајни работилници и фалсификувани избори на кои редовно победува. Ништо не знаат ни помалите политички партии. Непишано правило е по објавување на ваква афера во светот на професионализмот, сите редакции да ја зграпчат темата и од различни аспекти да ја обработат глодајќи ја до коска. Ќе го испотеа и бомбардираа со прашања и колегата Арсиќ. Такви афери до пред десетина години се верглаа низ сите медиуми. Се сеќавате ли на „Бачило“ 1, 2 и 3, на тендерите за биометриски пасоши, на обидите за продажба на електростопанство, на приватизацијата на Рафинерија, на Телеком и на распродажбата на сите златни кокошки на Македонија. Немаше медиум кој држи до минимум професионалност да не се занимаваше со овие скандали, дури вклучувајќи ја и „Бастилја“ наречена МРТВ.
Ако треба во три збора да се опише овој трагичен амбиент кој ја задушува Македонија, особено во последните неколку години, ми се причини дека најмногу прилега споредбата со насловот на култната босанска серија „Луд, збунет и нормален“. Но веднаш падна во вода оваа споредба оти кај нас нема нормален. Па така, повеќе одговара алузијата со „Луд, глупав и збунет“. Власта и по сопствено признание ни е луда, опозицијата глупава, а новинарите и јавноста збунети и избербатени во гаќи од страв. Во ваква ситуација, најдобро проаѓаат тие што се луди. Глупавите и збунетите познато е како завршуваат во меѓусебен судир со лудаци. Ја знаете онаа поговорка, секогаш лудиот го е…е збунетиот. Лудиот не е и будала, а уште помалку глупав, ќе ви каже секој студент на психијатрија. Сепак, за мене лично од целата оваа лудница во која доброволно, со наша согласност, сме сместени, најтрагично е сознанието до каде ни се уништени самодовербата и чувството за правда, мотивот за вистината да излезе на виделина, потребата од слобода и достоинство, недостигот на елементарна храброст, или ако сакате, каде ли ги изгубивме познатиот балкански инает и отпор пред пресијата и заканите. Молчиме како кукавици, несејќи јајца во туѓи гнезда. Со нашиот страв и молк станавме и соучесници во разнебитување на државата и во крадење на иднината на генерациите што доаѓаат. Не успеавме да ги спасиме нашите деца од балканштината, простаклакот, делбите, омразата и сиромаштијата. Наместо иднина, во Европа им оставаме само долгови до гуша и нерасчистени кавги.
Кога се обелоденува ваков скандал, не може да нема разврска во општества каде што важат законите. Ако некој печател фалсификувани лични карти кои се злоупотребени во избори, покрај тешките затворски казни за одговорните луѓе и нарачателите, ако зад ова стојат политички партии и лидери, тоа би значело и крај на нивниот политички живот и погреб во буништето на историјата. Сто и две фалсификувани лични карти се предадени во МВР, јавноста во Македонија мора да дознае кој и зошто го направил тоа, но овој пат не од медиумски истраги, туку од судски пресуди. За ваква работа, судската истрага мора да биде брза и праведна. Пресудите мора да паднат пред следните избори. Во Македонија не би смеело да има избори додека не се расчисти судски овој мегаскандал. Во спротивно, ќе нема никаква гаранција дека тоа истото нема да се повтори и на овие избори на 24 април 2016 година. Последното истражување на ИРИ, со кое толку многу се фали власта, кажува дека 52 отсто од јавноста не верува дека државните институции се способни да се справат со неправилностите на денот на изборите. Дури една третина од анкетираните е убедена дека изборите не се тајни, едно од најфундаменталните граѓански и човечки права за неприкосновеност на тајноста на изборите.
Мислам дека без судска разврска на аферата со фалсификуваните лични карти на натпревар со лудаци, на избори без судии, можат да одат само будали и збунети.
(Објавено во Утрински)