Премиерот Никола Груевски кажа ДА и НЕ за една иста работа во екот на кулминацијата на тригодишната длабока политичка и морална криза во која драматично влегува Македонија. Итарпејовското и ДА и НЕ за договорот од Пржино означи дека повторно влетавме неподготвени на историска раскрсница. Груевски во говорот на 23 Октомври, Денот на ВМРО, рече дека ќе се оствари договорот од точка до запирка како што е напишан без дополнителни толкувања, но кажа и тоа дека за се’ народот ќе одлучи. Кога треба да се прати порака кој се плаши од изборите, важи првата варијанта со ДА, а кога треба да се одговори на гарантите на договорот, претставниците на странските влади, важи втората варијанта со НЕ, односно народот ќе одлучи. Нема што, многу мудро, Груевски ги надмина и Јосип Броз-Тито кога му рече НЕ на Сталин и Слободан Милошевиќ што му тресна НЕ в лице на цел свет.
Во клучен момент за одредување на иднината на државата и нејзините граѓани и поколенија, најодговорните луѓе во државата одлучија да изигруваат мудреци и да ја игнорираат реалноста со наметнување лажна пропагандна слика дека се нижат на сите страни само успеси, а надворешните и домашните непријатели сакаат да ни ги урнат фантастичните достигнувања. Крунски доказ пак се одличните резултати според оценка на веќе подзаборавената „Дуинг бизнис“. Овие странци кога не’ фалат се добредојдени и тоа не значи мешање во внатрешните работи. А оние другите странци се лошите кои сакаат да ни ја уништат државата.
Толку многу завист се собрало во овие десетина години кај претседателите и премиерите на Америка, на Англија, на Германија, на Франција, на Италија и на цела Европска унија се’ поради нашите високи дострели и успеси што одлучиле преку своите емисари, амбасадори, да ни се заканат и да ни ги загрозат независноста, самостојноста и човечкото ни достоинство. Последното обраќање на западните светски велесили до македонскиот премиер Груевски доби третман небаре е објава на војна против државата Македонија. Едно сериозно укажување да се почитува договореното искажано јавно за првпат со толкава прецизност во лоцирање на одговорноста во Владата и кај премиерот веднаш е преквалификувано како напад врз државата, а не како одбрана на граѓаните на Македонија од евидентно загрозување на човековите права и слободи, на демократијата, на европската иднина на Македонија и воопшто на стабилноста и безбедноста на земјата.
Врескаат телалите на власта дека развиениот свет е уплашен од успесите на Македонија и од големата конкуренција што им ја наметнува новата балканска велесила што еве на најбрутален начин сакаат да ги принудат нашиот државен врв и премиерот да го спроведат тоа што самите го потпишаа. Странците не можеле повеќе да издржат некој да ги прави будали, па свиткале лист хартија и напишале што препорачуваат нивните влади и први луѓе, кои и покрај најдобра волја не можеле да ја разберат балканската итроштина кога најодговорните луѓе во државата со денови преговараат како да се надмине политичката криза и кога конечно успеале да се договорат, не сакаат да го спроведат тоа што се договориле, па се обвинуваат меѓу себе кој е виновен за тоа. Мереле , мереле луѓето и виделе дека од договорот во Пржино досега се остварени само две работи: престанаа „бомбите“ на Заев и опозицијата се врати во парламентот. И ништо друго.
Државите чиишто претставници на преговорите и на склучениот договор беа гаранти да се исполни потпишаното имаат обврски спрема граѓаните на Македонија и спрема учесниците во преговорите. Јасно и гласно кажаа кој е виновен, а кај нас тоа е смртен грев ако безгрешната власт е крива за нешто. И еве ти ѓурултија во која најдобро пливаат ВМРО-ДПМНЕ и Груевски. Махери се за производство на магла и квазипатриотизам во кризни ситуации, особено кога по нивна вина иднината на државата станува влог како на комарџиска маса.
Ова што ни се случува на се’ повеќе луѓе им личи на времето пред распадот на Југославија и „историското“ НЕ на Слободан Милошевиќ да не попушти на странските замешателства во внатрешните работи прво на Југославија, а потоа и на Србија. Резултатот сите го знаеме, Југославија ја нема одамна, а новите држави по распадот наместо во Европа влегоа во меѓусебни војни. Македонија во тие кризни и воени години го носеше епитетот на мирољубива и стабилна држава со претседател- државник кој излезе од југословенската криза без ниту еден испукан куршум и без ниту една жртва на своја територија. Угледниот уставен судија на Франција, Робер Бадентер, ја изговори историската реченица која треба да влезе во учебниците, а тоа е дека единствено Словенија и Македонија ги исполнуваат сите услови да бидат признаени од Европската унија и од светот. Така налагаат правото и правдата, а што направи политиката видовме. За жал, поуките и мудроста на претседателот Киро Глигоров одамна ги нема. Затоа и последиците се и ДА и НЕ за една иста работа. Ако не се оствари договорот од Пржино, одземањето на препораката за отпочнување на преговорите со ЕУ уште отсега од медиумските апологети се правда со тоа што досега шест пати сме добиле позитивен одговор, ама тоа не се прифатило, па што ако и седми пат биде исто. Е, не е исто, овој пат сами си пресудуваме, не е виновен никој друг, ни соседите, ни Брисел, ни Америка. Кризата е наш автентичен македонски производ.
(објавено во Утрински)