Ако на Македонија и’ се одземе препораката за започнување на преговорите со ЕУ, што практично значи укинување или замрзнување на кандидатскиот статус во домашните битки за власт ќе нема победници, туку само два милиона поразени граѓани и држава со неизвесна иднина.
Во тој случај, од кандидат за ЕУ што директно е поврзано и со членство во НАТО, Македонија станува „ничија земја“, балканска сива зона. Можеме на сет глас и по сто пати дневно да се удираме во гради и со огнени патриотски говори да повторуваме ова е наша земја, ова е наша земја… македонскиот народ, македонскиот народ… но науката и историските процеси се неминовни, особено ако политичките елити заслепени за власт не ги препознаваат, вистинските приоритети и не ги бранат државни интереси. По белата чума и сиромаштијата, по масовното бегство на младите учени и стручни луѓе по белиот свет, ова е последниот чин на патот кон распад, делби и исчезнување на државата. И демографите и историчарите, а најмногу суровата реалност, којашто ја видовме одблизу со исчезнувањето на Југославија, потврдуваат дека и многу поголеми држави и нации ги снемува и денес, во 21 век, како и низ минатите столетија.
Премиерот Никола Груевски во својот најпатриотски говор, по повод денот на ВМРО, кога од државен празник направи партиски митинг, за евентуалното одземање на препораката од страна на Брисел испрати порака, која јасно укажува дека по таков катастрофален пораз би биле залудни сите домашни расправи и надмудрувања, кој повеќе е виновен за блокадата кон најважната цел во историјата на независна и самостојна Македонија, а по многу нешта и најважна цел за опстанокот на државата која се’ повеќе станува дел од проблемот на Балканот, а не како досега, дел од решението на стабилен регион. Точно е дека плачот и кавгите над покојникот би биле бесмислени и исмевани од наследниците на распарчената држава како носталгија по Македонија. Сукцесорите, браќата деленици, ќе констатираат дека Македонија била историски истрошен, или неуспешен модел, ќе го обвинат таткото, ќе предложат да се прифати новата реалност.
За идните генерации, без оглед дали делбата ќе биде братска или со војна остануваат долговите, тие не се бришат и по распадот на државите. Мора да се платат, такви се договорите со банките. Долгот и на Кралството Југославија и на Титова Југославија, си го плаќаат наследниците, иако одамна не постои ни едната, ни другата. Ако не се прифати реалната опасност од ваква разврска и за Македонија, тогаш нашите водачи ништо не научиле од историјата иако многу сакаат да држат патриотски говори. Се уште плачеме за последиците од Букурешкиот договор од пред сто години за распарчена Македонија. Во наредните сто години можно е да плачеме за последиците од неостварениот договор, не знам кој го крсти од Пржински. Разликата меѓу Букурешкиот договор и овој наш тукашен, автентичен, е во тоа што пред повеќе од сто години други ни ја одредија судбината, а со овој договор од Пржино се испековме сами, власта која не ја препознава својата одговорност, ја донесе земјата пред нови делби и опасности.
Но, како и при сите демагогии и лаги, најопасна е полувистината. Премиерот Никола Груевски бара почеток на преговорите и потврдува дека блокирана Македонија без можност да стане дел од европското семејство и вредности би била голема загуба и дека би биле залудни сите домашни расправи за тоа кој повеќе е виновен. За, голема жал, тоа е само полувистина, како оној мал видлив дел на сантата мраз кој одвај се гледа над површината на морето. Големата планина под вода е огромната одговорност на Владата и лично на премиерот напишана од збор до збор во Уставот на Македонија, над кој Груевски секоја година во изминатите десет години се колне дека ќе ги брани интересите на државата и на нејзините граѓани. Од сите стратегиски интереси се’ уште не е остварен ниту еден, иако во сите партиски програми, собраниски декларации, манифести, во сите партиски предизборни ветувања стојат цврсто зацртани како главни приоритети стандардот на граѓаните, квалитетот на живеење и евроатланските интеграции. Ништо од тоа не е остварено, за тоа постојат емпирски докази еден куп бројки и факти, но од се’ е посилно чувството на граѓаните кога живееле порано и побезбедно, сега или порано.
Ако навистина Груевски е убеден во својата победа на 24 април 2016 година и ако уште сега има голема потреба да се прогласи за победник и да соопшти колку е омилен од народот, според половично соопштените анкети, ако навистина нема никаков грев и е чист пред законите од она што можеше да се слушне како сомнеж од бомбите на Заев, тогаш, не гледам ниту една причина зошто не би ги прифатил и спровел од „точка до запирка“ сите преземени обврски од Договорот, па дури многу повеќе, се’ што е во интерес на граѓаните и државата. Работите изгледа стојат сосема поинаку. Груевски и неговите следбеници ги блокираат сите обиди да се дојде до излез од политичката криза и да се спроведат преземените обврски од Договорот во Пржино, но и од договорот со сопствениот народ. Единствениот видлив мотив е задржување на власта и бегање од одговорноста, од соочување со правдата. Но има една работа која никој не може да ја спречи ако се стопира европеизацијата на Македонија и членството во НАТО и дојде до распад на државата поради битка за власт.
Пресудата на историјата не може да ја спречи ни Судот на Груевски. Ќе речете, кому ќе му биде тоа важно ако ја снема Македонија. Ако нешто ви значи, во право сте.
(објавено во Утрински)